Miłości się nie znajduje!

Patrzymy na miłość, jak na zadanie do wykonania.

- Jak nie znajdę sobie faceta do trzydziestki, to nie wiem, co ze mną będzie – mówi moja koleżanka.

- Pokryjesz się łuskami, a na czole wyrośnie ci róg? - drwię. Zaraz jednak żałuję tych słów, bo ona śmiertelnie poważnym wzrokiem patrzy na mnie, jakby chciała mnie zabić.

Dziewczyny (z moich obserwacji wynika, że kobiety częściej szaleją z tego powodu) traktują znalezienie miłości na równi ze spełnieniem zawodowym, skończeniem studiów, zdaniem egzaminu na prawo jazdy, znalezieniem pracy, zrobieniem kariery, wyprowadzeniem się od rodziców. Jest to jeden z wielu punktów do odhaczenia na liście. 

- Podobno miłość swojego życia znajduje się na studiach – dramatyzują dziewczyny. Faceci powiedzieliby raczej, że podczas studiów przepija i przesypia się życie (och, dlaczego brakuje nam ich luzu i spontaniczności?!). My takie przesądy, mity i stereotypy traktujemy śmiertelnie poważnie. Nadal sporo z nas uważa, że bycie singlem to porażka. Czy jednak większą porażką nie jest bycie z kimś na siłę (bo się go właśnie znalazło)?

W ogóle stwierdzenie „znalezienie miłości” dość mocno mnie irytuje (choć używam). Miłość to nie pięć złotych na ulicy, które ktoś zgubił. Miłość to nie kulawy kundel, który nie ma domu. Miłość to nie zostawione w tramwaju rękawiczki skórzane, które zgubiła jakaś elegancka starsza pani.
Miłość sama się zjawia w naszym życiu. Najczęściej w najmniej oczekiwanym momencie. Czasami kompletnie bez zaproszenia. Wchodzi. Siada wygodnie na kanapie i czuje się, jak u siebie w domu. Nic na nią wtedy nie poradzimy.
Choć to zabrzmi strasznie: trzeba cierpliwie czekać.