Chorowanie, przeglądanie zdjęć, użalanie się

Wracam po długiej przerwie. Nie mogę powiedzieć, żebym była specjalnie wypoczęta i pełna energii. Wręcz przeciwnie. Jestem skacowana, struta i przeziębiona, ale to kara jaką przyszło mi płacić za weekendowe szaleństwa. To był szalony, zakręcony weekend, podczas którego zrozumiałam, że:

1.) facet, z którym jestem jest najbardziej wyrozumiałym facetem z jakim do tej pory byłam, 

2.) moja mama umie wyczuć przez telefon, że jestem pod wpływem, 

3.) prawdziwy przyjaciel nie opuści cię, gdy zamroczona zalegniesz przy stoliku w klubie, 

4.) prawdziwi przyjaciele potrafią wymienić się butami, jeśli zachodzi taka potrzeba, 

5.) po trzeciej w nocy nie wolno dzwonić i wysyłać wiadomości,


W tej chwili jestem na etapie pochłaniania hurtowych ilości specyfików kończących się na -ex (przeziębiniex, katariniex, kaszliniex, gardłonex). Jednym słowem kuruję się i walczę, aby odzyskać równowagę.
Rodzina i znajomi cały czas wypytują mnie o zdjęcia z górskiej wyprawy, a ja bojaźliwie nie mam odwagi pokazać im zrobionych przeze mnie fotografii. Bo kompletnie one gór nie przedstawiają. Zaczęłam już im nawet sugerować, że zdjęcia nie do końca mi wyszły, że mgła zasłaniała górskie widoki, że ręce trzęsły mi się z zimna i obraz się rozmazał. Prawda jest taka, że ja sama nie wiem, jak mogłam napstrykać tyle durnych zdjęć. Wkrótce przyjdzie jednak czas wyznania prawdy i będę musiała im pokazać cokolwiek dokumentującego mój weekend. Obawiam się, że będę musiała przysiąść do photoshopa i powklejać się w jakieś spektakularne górskie widoczki.
Póki co, prezentuję Wam najlepsze fotki! Widać na nich radość, piękno polskiego krajobrazu i całą moją osobowość.