Facet typu Upiór z Przeszłości

Większość z nas - kobiet - ma w swoim życiu takiego faceta w stylu Upiór z Przeszłości. To jest facet, którego kilka lat temu kochałyśmy nader życie. Byłyśmy pewne, że to on jest ucieleśnieniem naszych marzeń. Znałyśmy na pamięć mapę jego linii papilarnych. Nasze serce drgało wesoło, kiedy dostrzegałyśmy jego sylwetkę na horyzoncie. Znałyśmy każdy szczegół z jego życia - wiedziałyśmy, że jest uczulony na proszek Omo, że nie lubi zielonego groszku, że najczęściej pije piwo z butelki, że lubi Real Madryt, a czerwoną bluzę, w której mu tak do twarzy, dostał od matki na osiemnaste urodziny.
Niestety, większość z nas pamięta też, że facet w stylu Upiór z Przeszłości nigdy, ale to nigdy w życiu nas tak naprawdę nie kochał. To Upiór z Przeszłości złamał po raz pierwszy nasze serce, a potem na naszych oczach konsumował to serce z inną niewiastą. A potem - kiedy nasze serce w męczarniach odrastało - on milczał. Mijały tygodnie, miesiące, lata, a on milczał jak zaklęty.
My w tym czasie układałyśmy sobie życie. Stawałyśmy się mądrzejsze, piękniejsze, bardziej zaradne. W końcu odkryłyśmy też, że świat się nie kończy na jednym facecie. A na pewno nie kończy się na facecie w typie Upiór z Przeszłości. Wtedy poznajemy nową miłość. Jest świetnie. Wstajemy na równe nogi. Świat się zaczyna zielenić. Jest naprawdę dobrze.
I wówczas Upiór z Przeszłości wraca. Ma podkulony ogon. Smutną, poważną minę. Twierdzi, że nie przestał kochać, bo przecież bardzo kochał. Chce naprawić swój błąd. Świdruje nas oczami i zaklina się: tylko Ciebie kochałem! Mówi, że jesteśmy najpiękniejsze, najmądrzejsze, najcudowniejsze, po prostu NAJ.
Na nas spadają wtedy te wszystkie ciężkie walizki, w których spakowaną miałyśmy całą przeszłość. I pojawia się wtedy to nieszczęsne pytanie: a może? A może on nie był taki zły? A może stara miłość naprawdę nie rdzewiej? A może wchodzi się jednak dwa razy do tej samej rzeki? A może nigdy nie przestałam go kochać? 
I wtedy szybko powinna przyjść też prawidłowa odpowiedź: NIE! Rozczulanie się nad sobą i nad przyszłością to bzdura. Myślenie o tym, że On jest nam pisany, to tylko część naszej romantycznej natury. Każdy podświadomie pragnie, żeby jego życie choć odrobinę przypominało życie bohaterów opery mydlanej. Ale życie to nie opera mydlana (życie jest o wiele ciekawsze).
Jeśli Upiór z Przeszłości nas zranił, trzeba kopnąć go w tyłek. Pokazać mu język lub figę z makiem. Należy dać mu do zrozumienia, że przeszłość jest przeszłością i nigdy nie będzie teraźniejszością. Życie z Upiorem ma kilka kart w pamiętnikach, zostało odnotowane w przeszłości. I tyle. Wrócenie do Upiora z Przeszłości jest zrobieniem tak naprawdę kroku w tył. A być może nawet kilku kilometrów.